Heros: Robert & Marcin

Werken en leven in Nederland betekent…
Een stabiele toekomst tegemoet met een glimlach!

Bij de duurzame afvalverwerker Heros Sluiskil is een derde van de werknemers arbeidsmigrant. Veelal afkomstig uit Polen en werkzaam via een uitzendbureau. Voor het werk dat zij doen is automatisering vaak niet mogelijk. Zij vervullen functies in het productieproces waar Nederlanders zich niet voor beschikbaar stellen. “Arbeidsmigranten willen deze banen juist graag, omdat ze het geld hard nodig hebben. Dit maakt ze essentieel in het proces. Zonder hen zou het Heros niet lukken om het afval van ongeveer half Nederland te verwerken”, vertelt Agata. Zij werkt als intermediair bij Heros en is verantwoordelijk voor het contact met en tussen de arbeidsmigranten en het uitzendbureau. Roert en Marcin zijn arbeidsmigranten bij Heros. Zij zijn beiden vanuit Polen naar Nederland gekomen om een nieuw en beter bestaan op te bouwen. Ze lieten alles achter om hier (letterlijk) te werken aan een beter leven. Het is hard werken, maar erg de moeite waard. Zeggen ze zelf.

Samen werken aan morgen

Robert en Marcin wonen nu ongeveer 10 jaar in Nederland, Robert in Sluiskil en Marcin in Terneuzen. Het laatste jaar daarvan werken ze bij Heros. Robert is inzetbaar op verschillende machines en werkt voornamelijk met de kraan en de minilader. Marcin is machinist waterwagen en heeft inmiddels een contract via Heros zelf. Al vanaf het eerste moment dat ze bij het bedrijf binnen stapten, werden kansen geboden. Verschillende trainingen in vaardigheden, veiligheid en omgang, maar ook les in de Nederlandse taal draagt bij aan hun ontwikkeling en bestaanszekerheid. Voor Marcin was zijn functie zelfs zo levensveranderend en -bepalend dat hij de waterwagen op zijn arm liet tatoeëren. “Deze functie veranderde mijn leven. Vanaf dit punt werd het alleen maar beter. Het gaf me zekerheid, een toekomst. Dat zal me altijd bijblijven. Met deze tattoo helemaal!”, legt Marcin uit.

Even bellen met mama

Al was naar Nederland komen de beste keuze in hun leven, ze moesten enorm wennen en het thuisfront wordt nog altijd gemist. Dagelijks hebben zowel Robert als Marcin contact met familieleden. Hun moeders worden minimaal één keer per dag gebeld. Dit neemt niet weg dat ze in Nederland ook een fijn netwerk hebben opgebouwd. Een vrouw, kinderen, fijne buren en zelfs goede vrienden zijn gevonden of gekregen. “De mensen hier zijn super vriendelijk. Er wordt naar je gelachen, ook door iemand die je niet kent”, zegt Robert. “Poolse mensen lachen niet zo snel, je zou een Poolse lach ook bijna niet als lach herkennen”, licht Marcin vrolijk toe. De fijne omgangsvorm zorgde voor een mooie basis. Inmiddels zijn ze helemaal ingeburgerd. De taal blijft soms lastig, maar naar school gaande kinderen en gesprekjes in de speeltuin of simpelweg in de deuropening helpen dit verbeteren. Wanneer de mannen niet aan het werk zijn of hun rol in het gezin vervullen, gaat Robert graag vissen. Een passie die in Nederland vorm kreeg en een manier waarop hij even kan ontspannen. Marcin zoekt een moment van bezinning graag in zijn moestuin. Bij het kweken van tomaten heeft hij een mooi verhaal én een tattoo. Vraag hem er gerust naar als je hem tegenkomt!